baktığı anda ölmekten korkar insan. adrenalin vücuda öyle bir akın eder ki, kalbinin her inip kalkışı beyninde zonklar.
aslında korkulan belli etmektir. belli etmemek için görmezden gelmektir belki de. ertelemektir.
hep erteledik, erteleyeceğiz de.
ve bir gün o'nun nikahında el çırparken bulursam kendimi, o vakit tutarsam o kalbimi, dayanabilirse gözlerim bu adi yeşilçam manzarasına, anlayacağım ki çok zor öleceğim.. o adrenalin bu vakit heyecan ve sevinçle değil en adi şerefsiz kıskançlık ve kederle yayılacak bedenime.. kendimden tiksineceğim o'nun yanında olamadığım için, olanı kıskandığım için. kendimden nefret edeceğim isteyerek bu manzaraya muhatap olduğum için. o hilalde kendimi göremediğim için, hiç bir zaman göremeyeceğim için. bakmaya kıyamadığım, rengini bile yeni öğrendiğim o gözlerin içinde başkası olacak. ben yine bakamayacağım. ve ben bunu yaşamak zorundayım. çaresizlik, çaresizlik..
keşke burada bitse. devamında o mutlu çift ile görüşmek zorunda olmak öldürecek. daha da öldürecek. sınayacak beni bu lanet olası adrenalinle rabbim. bunca sene direndim, bu muydu bana reva gördüğün? diyeceğim. isyan etmek isteyecek edemeyeceğim. o çok sevdiğim aklımın dikine gittiğim için aklım rahat olacak yine, uktelerim yine ukte kalacak.
bu günler çok yaklaştı. dayanamıyorum artık. bakın gözüne o'nun, ne olur bakın...
