neredeyse 2 sene oldu göremedim, görünmedi, gelmedi, gelemedi, gittim, gidemedim, bekledim, beklemekten usandım, döndüm, kendi eksenimde döndüm, dönülüyormuş, özledim, çok özledim, özlemekten yoruldum, çok yoruldum söyleyemedim....ne kadar zamandır göremediğimi, sesini duyamadığımı yatağımın dibindeki karalanmış duvara soruyorum cevap vermiyor, o da susuyor, konuşmuyor. karalanmış bir duvarım var ve ben ne yazdığımı okuyamıyorum. ona bakarken dalıp gidiyor gözlerim. yutuyor beni. bazen isyan, içinde çokça nisyan. kime söyleyeceğim seni özlediğimi, hangi duvara yazacağım da okuyacaksın, kim cevap verecek bana? yoruldum ben, çok yoruldum özlediğimi bile söyleyememekten yoruldum. içime sığmaz oldu, tutamaz oldum, bizans zindanlarına hapseder gibi hapsettim içime ama kopardı zincirlerini, firar etti. içime hapsetmekten yoruldum özlemini, damarlarımda kan değil bu, ay ışığı. geceler, gecelerde sessiz gözlerin, sesizliğine sığınmaktan yoruldu yüreğim. özledim, ay ışığı damlayan gözbebeklerime seni gizlemekten yoruldum. seni özlediğimi sana söyleyememekten yoruldum, harap oldum, taş duvar yıkıldım, çok yoruldum...
