hayattan yara alan insanların içgüdüsel tepkisidir nefret, hiç bir şekilde yok edilemez ve törpülenemez; sadece saklanabilir ve belli ölçüde dizginlenebilir bir güçtür ki, durdurulamaz bir dinamiğe sahip olduğundan dizginlenmeye çalışıldığında insan zihninde bazen kalıcı hasarlara neden olabilir; olduğu gibi çıkıp gitmesine izin verildiğinde ise yine hayatı cehenneme çevirecek bir girdaba dönüşür insan hayatında...
sakinleşmek... insan sakinleşmez, doğası buna izin vermez; sakin insan ölü insandır... bu yüzden bir kere yara aldımı insan durmaz bir daha; yaralar kapanmaz hiç bir zaman, sadece daha derinleri ve daha büyükleri oluşur ve daha çok acıdığı için eski yaranın farkına varamayız...
nefret üretkendir, sadece kontrol etmesini bilmek gerekir; daha öncesinde ise kontrol edilmemeyi öğrenmek gerekir... dizginler elinizden çıktığı anda artık dönüşü olmayan hazin sona başlamışsınız demektir... fakat eğer savrulmadan elinizde tutabilirseniz bu çılgın uçurtmanın ipini, sizi kaf dağının ardına kadar bile götürür...
dedim ya, üretkendir nefret, beethoven a "9. senfoni"yi yazdırandır nefret; beethoven işittiklerini değil, hissetiklerini yazmıştır bu bestede, sağır bir müzik dehası olarak... niçe ye "böyle buyurdu zerdüşt" ü yazdırandır, wilhelm reich e "listen little man" i...
ve üretken olduğu kadar yıkıcıdırda... örnek vermeme gerek yok, dünyanın halini gözden geçirmeniz yeterli...
nefret, sarkacın bir ucudur, diğer ucu ise sevgi... ve bizim hayatlarımız bu iki uclu sarkacta oradan oraya savrulmaya mahkumdur her zaman...
