Bit kontrolünde kafamda bit çıktı diye sıra arkadaşım gözümün içine tükürmüştü. Tuvalette tenefüs boyunca ağlayıp kimselere ses etmeden çantamı alıp sınıftan çıkıp eve gitmiştim. Ablam neden geldiğimi sorunca da hastayım örtmen yolladı demiştim. Evde de gözyaşlarım durmaksızın akmaya devam ediyordu çünkü hem bitli hem de en yakın arkadaşımı kaybetmiştim. Hemen koşup o zamanların trendyolu, morhiposu olan patron çıldırdı her şey bi milyoncudan aldığım kilitli günlüğümü açıp olan bitenleri yazmıştım el yazısıyla. Kendimi eve gelir gelmez zıplayarak yatağa atıp yastığı yüzüme kapatarak ağladığımdan falan bahsetmiştim. Tam acılarım dinmiş annemlerle çarkıfeleği izlerken içerden abim çıkıp geldi, elinde günlüğümü tutmuş yazdıklarımı yüksek sesle 7 kişilik ailemize okuyordu. Yine ağladım yine ağladım...
çok utanmıştım...
