Korkunçtur.
Bazen bebek gördüğümde annelik duygularım nüksetse de sonra; "saçmalama, iki agu bugu yapmak uğruna buna değer mi" diyorum.
Artık ben diye bir şey kalmayacak. Tamamen kendimi ona adayacağım. Başıma buyruk hareketlerim olmayacak. Bana muhtaç olacak. Ve ben de bakmakla mükellefim.
Gecem olmayacak gündüzüm olmayacak, bakımsızlaşacağım.
Ve ardından büyüyecek ve asıl sorunlar orda başlayacak.
Güzel eğitebilecek miyim?
Sonrasında da kazık kadar olacak.
Şimdi nerelerdedir? Napıyordur? Başına kötü bir şey gelmiş midir? Karnı aç mıdır tok mudur?
