Tanıdık bir ses kendi ekseni etrafında turlar atıyordu.
Uğultular yerini bulduğunda son arzu niteliğinde kelimeler teker teker gökyüzüne yükseliyordu.
Dinleyerek büyüdüğüm musikiler altmış dakika boyunca konuşarak ve susarak adam olmam için bana fırsat vermişti.
Sentezsiz algılarımın olduğu gibi görünen yeni doğan ünitesinde yatan insanlığımın;
Gen gibi çeken karamsar yalnızlığını kendime ışık kabul edip yürüyorum.
Gelip giden henüz gitmemiş kimseler adına yaşayacaklarımı ve hatırladıklarımı deniz feneri kabul ediyorum.
Dalgalı denizlerde köpük olmayı arzulayan bedenimin özgür ruhsal hareketlerinde iyi bir şeylere şahit olmak için son dakika kararları veriyorum.
Doğru anlara dokunmak doğru olmak kadar güzel.
O tanıdık ses yazma yeteneksizliğimi sarsıyor ve sevdiğim enstrümanların gövdesinde bana bir şeyler hatırlatmaya devam ediyordu.
