artık ciddi anlamda canıma tak eden durum. ne annem ne babam ne kardeşlerim ne akrabalarım ve arkadaşlarım. iyi amaçlarla söyledikleri şeyler bile beyin hücrelerimi sikiyorlarmış hissiyatı yaratıyor. neden böyle oldu bilmiyorum.
annemin 4 senedir ısrarla her sabah gel kahvaltını et demesinden bıktım. kahvaltı etmeden evden çıkan biriyim her zaman.
