Kendi kendimle kavga edip kendi kafamın içerisinde uydurduğum düşmanlarla uğraşırken gönül gözümün kapandığını ve görme yeteneğimin önüne perdeler indiğini söylüyorlardı.
Bana hiç bir şeyin yaramadığını giriştiğim işleri kuruttuğumun farkındaydım.
ilaçlar bile beni tanımıştı bünyede alışagelmiş rolü yaparak beni es geçiyorlardı.
Teşhisi koyuyordum ama bir şekilde reçeteye yazdıklarım tedavülden kalkıyordu.
Kafayı takıyordum.
Aklım karışıyordu.
Alkol mahsulü gece yazdıklarımın sabahında bana cevaplarını verebileceğim sorular soruyorlardı.
Henüz ayılmadan ince sesli cümleleri bir araya getirip ev tümcesi haline getirmek çok zor olsa da bir kere girmiştik bu yola.
Çıkmak olmazdı.
Kafatasımın içerisinde ki salatası yapılabilen düşünmeye yarayan organ beni hapis etmişti.
Tutsaktım aslında.
Tüm saçmalıklarım bundan işte.
