ilkokulda her fırsatta sarkan bir kız düşünün. erkek sallamıyor , kız hergün yapışıp duruyor. erkek olmaz dedikçe , kız daha cok 404sel bir yapı almaya başlıyor. daha sonra erkek de kızın cazibesine dayanamıyor ve biraz yüz verir gibi oluyor. aralarında çocukca ama gerçekten samimi , çöpün başında mandalina soymak kadar saf ve temiz güzel bir arkadaşlık başlıyor.. beslenme çantaları bile paylaşılır oluyor.. dersler birlikte yapılıyor , notlar bile aynı alınıyor.. ilkokul 1..2..3..4..5 derken ilkokul bitiyor.. daha sonra araya orta okul giriyor. eski sistem çocuklarıdır bu aşıklar , o zaman orta okul ayrı , yani muhtemelen başka okullara gidecekler ve öyle de oluyor.. ayrılıyorlar.. artık çöpün başında soyulan mandalinalar da zevk vermez oluyor.. yıllar geçiyor , isimler hafızalarda , birkaç anı var geride.. sonra lise de bitiyor , üniversite başlıyor.. artık her şey sadece güzel bir anı... gün geliyor , çarşıda karşılaşıyor bu 2 eski aşık.. birisinin gözleri parlıyor , içinde bir sevinç.. eskiler canlanıyor kafada.. biraz yanaşıyor , ''merhaba'' diyor , ama ''evet buyrun?'' şeklinde karşılık bulup , birkaç dakika boyunca üzerinde gezdirilen anlamsız ve tanımamanın getirisi olan o bakışlara maruz kalınınca , ''yok bişey'' diyip , kafada canlananlara 'hey gidi günler hey' diyip , tanınmamanın verdiği şaşkınlıkla oradan uzaklaşılıyor.. insanı , ilkokul aşkının tanımaması gerçekten şaşırtıyor.. ama olsun , yenisi var.. napalım..
