Gün geçmiyor ki "Selamünaleyküm, buyrun; benden bahsetmişsiniz!" Diyeceğim bir konuya denk gelmeyeyim.
Yaşanmışlık değil belki ama yapı itibari ile yorgun bir insanım. En azından boş insanla geçireceğim vakti, tv karşısında çekirdek çitleyip kendimi olaya kaptırıp tvdekilere sövmeye yeğlerim.
Hadi o boş vakti de ayırdım diyelim. Eğer karşımdaki boş insan beni bulmuşsa hayatımdan gönül rahatlığı ile sektir edebilirim. Ama yok kendi elimle o boku avuçladıysam o bok kurumadan yere atmam, atamam. Vicdanım el vermez bir kere.
Bu hayat denen yolculukta otobüsündeki koltuk sayısı sınırlı ve senin elinde de çok az koltuk kaldıysa kıymete biner o koltuklar kolay kolay kimseye veremezsin.
Bırak yakın mesafede de olsa alma o insanları otobüsüne. Otobüsün boş insanla gideceğine boş gitsin.
" Şu hayatta en çok ne yaptın? " deseler. " boş verdim! " diyecek hatta diyen birisi olarak söylüyorum:
Bazı şeyler zeka ile alakalı değil yaşanmışlık ile alakalı. Hayat bazen öyle şeyler çıkarıyor ki karşına zekan yetmiyor onu çözmek ya da atlatmak için.
O an ya da anlarda anlarsın boş dost mu, yoksa hiç dost mu?
Not: çok kıymetli tanıdığım ve belki bi o kadar da tanımadığım kıymetli yazarlar alınmasınlar üstteki sözlerime. Yarası olan gocunsun tabiki de bana değil mümkünse kendi kendine.
