Kafan karışır. Doğruların eğilip bükülür ve sağlamlığını sorgulamaktan kaçındığın gerçekliğin, sonunda üzerine çöker. Ezilmez ama sıkışır ruhun, yanılgının en büyük parçasının altında. Darma duman olmuş şehrinde, elinde ki eski püskü haritayla, çoktan kör topal korsanlarca yağmalanmış, çöpten hazineyi ararsın. Bulmak heyecanlandırmaz, aksine yeni depremlere zemin hazırlar. Bulamamak kemirmekten fazlasını yapar ruhuna. Parçalar ve ezer, kanlar içinde kalmış bedenini, azı dişlerinin arasında. Hayat bol bol bu depremler, inanışlar ve yok oluşlarla doludur. Kaçınılmaz ve karşı konulmaz bir çıkmaz sonsuzluk.
Ayrılış, birken iki olmaya benziyor. Parçalanış, kopuş bir nevi. Bir büyükten iki küçük, iki eksik, iki yarıma dönüşmek. Eskisi olmayı olmayı ummak anlamsız ve gereksiz; çünkü bu tekrar doldurulabilir türden bir eksiliş değik.
Bir de (kişiden kişiye değişmek koşulu ile) çok can yakar. Sonuçta: Bir kitap düşer yere, kapanır bir pencere…
