8.
-
herkesin yavaş yavaş uyuduğu, hayattan birkaç saatliğine de olsa koptuğu zaman akla gelen şeylerdir.
ben hiçbir zaman gece uyuyabilen insanlardan olmadım, çocukluğumda da geceleri ayaktaydım, nitekim şimdi de öyleyim.
hiçbir zaman duygularımı mantığımdan önde tutmadım, tutmamaya çalıştım ama bazen, özellikle son birkaç aydır biraz zorlanıyorum geceleri.
kafamın içindeki sesleri dinliyorum, hepsi farklı bir şey anlatıyor.
eskiden gündüzleri de anlatırlardı, şimdi sadece geceleri geliyorlar.
bazen kendimi başka bir yerde buluyorum, bir anının içinde gezerken hatta o anıyı yaşarken buluyorum kendimi.
bir dayanağa, bir insana ihtiyacım yok, bu zamana kadar kendimi bu şekilde yetiştirdim ama artık anıların içinde gezmekten yoruldum.
eskisi gibi deli gibi içip uyuşup kalmıyorum da, gereksiz derecede ayığım ve bu beni rahatsız ediyor.
