Halletmem gerekenlerden, düşüncelerimden ötürü Bok gibi stresliyken, neden bir iş trafiği de ben yaratıyorum ve buna rağmen nasıl salak salak gülücük ve nezaket saçıyorum bilmiyorum. Büyük oranda kasti bir yalnızlığın içindeyken çevresi ve dostları olan kimselerden daha canlı ve sorulara karşı daha ilgili durmam çok acayip gerçekten. Ne tür bir malım ben de anlamadım.
Galiba seviyorum yine bu hayatı. Bilginin, sorunun, tepkinin bana gelmesini ve ellerimde bum diye patlamasını. Sürekli zihinsel ve ruhsal parçalanmayı. Üzüntümü agresyonla kaplayıp tüm sevdiklerime pain in the ass olma huyum vardı bir zamanlar. Arkadaşlarım varken karşılıklı bir şeydi tabi bu. Şimdi ayrılıp bir köşede kendi kendime delirmeyi seçmiş oldum sanırım. Ondan mı salak salak gülücük saçıyorum acaba? Yalnız biri nasıl bu kadar gülümseyebilir? Ben niye böyle salak salak gülüyorum olum biri derhal açıklasın ya.
