Yazanın yazma özgürlüğünde kafasının içerisindekileri bütün çıplaklığıyla kağıda yazmak senin çıplaklığının sokaklarda yürüyor hali.
Üzerinde kıyafetlerin var ama ruhun saydam.
Ardın bir görünüyor bir görünmüyor.
Bakan ve bakmayanlara göre değişen durumun içerisinde başını ağrıtan okzijene mahkum hayat seni kendinden bıktırmış.
Bezgin ve umarsız dış görünüşünle baktığın güzellikler mum ışığı gerçekliğin güneşinde eriyen.
Umutlara benziyor her şey.
Uzaktan gördüğün güzellik yaklaştıkça gizemini yitiriyor.
Fark ettiğin şey her şeyin çok kolay çok anlamsız ve boş olması.
Yazar burada boşa debelendiğini anlatmaya çalışıyor.
Boşa debelenirken bari debelenmeye başladığımız kazançlarımızı muhafaza edebilseydik.
Ama yaşam bu bir kere içine girdin mi dışına çıkabilme ihtimalin yok.
Yazan ne yapsın?
