itiraf ediyorum, cok yoruluyorum; bir yandan is gorusmeleri bir yandan universite dersleri diger yandan yuksek lisans basvuru sureci, yeni yurda alisma derken gunler nasil geciyor anlamiyorum. Zaman avucumdaki kum gibi tutamiyorum akip gidiyor ve ben zamana yetisememekten Ani yasayamamaktan korkuyorum... tabi bir de burs mulakati var 1 hafta sonra... diger yandan içimde garip ama guzel bir his de var: Umut gibi, sevgi gibi... umit ediyorum sozluk! korkmuyorum! (Korkmayacagim da) Biliyorum ki iyi seyler zaman aliyor ve bir yerlere ulasabilmek cok caba gerektiriyor; nihayetinde adim adim cikman gerekiyor, yuruyen merdiven luksun yok. Ve Ben elimden geleni yapmaya calisiyorum sadece. inaniyorum sozluk! Ya olacak, ya olacak!
