ismini kapatarak okusam hasan ali toptaş'tan çok ercan kesal'a yakıştırırdım belki. ama hayalkırıklığına uğradığım sanılmasın harika anlatıyor yine toptaş, dile istediğini yaptırabilen bir adam çünkü.
çürümeyi, tükenmeyi, durduğun yerde eskiyip un ufak olmayı anlatan hikayenin ortasında, hiçliğin ortasında ya da bozkırın ortasında ise yaşayanından başka kimsenin umursamayacağını sandığımız insanlar, yerler, hayvanlar ve dertler var. bu kitap yazılmadan var olmuş, kitaptan sonra nefes almaya devam edecek karakterler var. hepsinin ortak yanı da son nefeslerine ağır ağır ilerlemek işte.
