Kafamızda sanatsal faaliyetler hazırdı.
Hayalini kurmuştuk.
Projemiz hazırdı.
Senaryosunu yazmak kolaydı.
Sahneyi dekoru hazırlamak insanın içinden geliyordu.
Bar sandalyesinin yanında ağaçtan yapılı akustik gitar duruyordu.
Çelik teller çocuk parmağı için zordu ama bir kere kırmızı gitar kutsal ilan edilmişti.
Hayalini kuruyorduk.
Bizim gibi hayal kurabilenler paralar harcayıp sinema salonlarında kurgularını oynatıyorlardı.
Afişleri duvarlarda seyredip bir sonra ki filmi duvarlardan takip ediyorduk.
Kafamızda kurduklarımız bilinç altımızın bize yaptığı ağırlıklardı.
Kafamızda yaşayanları kağıda kaleme dökmek kolaydı ama vizyona sokmak için çok paraya ihtiyaç vardı.
Vizyona girenleri eleştirel bakış açısıyla izlediğim de bende ölenlerin anısına gözyaşı döküyorum.
Şarap yüzünden ölenler sırf beyin hücrelerim değil aslında.
Kafam hala ayıkken kaybettiğimi bana anlatan yaşamın benimle baş başa kaldığı anlarda anlatmasında;gözüm kulağım sende yaşam.
Yaşam kulağıma bir şeyler fısıldıyor.
Sen kaybettin oğlum.
Sanki ben kaybettiğimi bilmiyorum.
Ama kırmızı gitar hala salonun duvarında asılı.
