Bugün yıllar sonra başıma gelmiş durum. Çocukken habire kanardı, hatta ilkokul bir ya da ikinci sınıfta tuvalette ben gayet sakince kanayan burnumu yıkarken okul müdürü beni o hâlde görüp çığlık çığlığa yardım çağırmıştı da ne bağırıyor bu aq delisi diye düşünmüştüm. Büyüyünce geçer derlerdi ve azalarak bitmişti. Ta ki bugüne kadar. Durduk yere iki mendili kıpkırmızı edene kadar durmayan bir kanamayla karşılaştım. Nostalji oldu.
