mj elvis'i donunda sallar diyen dingilleri de gördük çok şükür. o kapı gıcırtısından hallice sesle pek olacak gibi değil o iş. mj'nin arkasında bıraktığı müzikal miras ve ardılı sanatçılara bakıp bir de elvis'in yetiştirdiği 55 sınıfının ardından gelen harika müzisyenlere bakmamız bile yeterlidir bu dingilliği görebilmek için.
1982'den sonra müzik piyasasının berbatlaşmasının, görselliğe önem verilip sanatın, yeteneğin geri plana atılmasının nerdeyse sebebi denebilecek kadar büyük bir albüme imza atmıştır michael jackson, günümüz apaçi gençliğinin haklı olarak rol modeli aldığı, 80'lerin ortasından günümüze kadar süren popüler müzik piyasasındaki kalitesizliğin çöküşün mimarlarından biri.
büyük bir insan. kendisi olmasaydı bu çöküşü onun yerine başka biri başlatacaktı gerçi. onu elvis presley ile kıyaslamak aymazlık ve cahillikten başka bir şey değildir. mj tanımlanırken king'in yanına of pop eklemeye mecbursunuzdur. elvis'te ise the king demeniz yeterlidir.
oktav aralığı muhabbetine de girildiğine göre artık gitme vaktidir. buraya şimdi bir american trilogy, how great thou art felan atıp sıçırttıracaksın bu cahilleri de anlamazlar. ''the freak'' unvanlı mj kardeşleri ömrünün yarısını playbackle geçirmiş ve turneleri dudak senkronizasyonundan ibaret olduğu için tek çare zavallı bir şekilde onun bu korkaklığını görmezden gelmektir. Ayrıca süs olarak kullandığı yaka mikrofonu pek yakışmış kendisine. eklemekte fayda var; bir insanın öldüğünde kilolu olması küçük oğlan çocuklarının ailelerine para yedirip onlara zarar vermesinden daha evladır. gerçi içerdiği yüzlerce görsel uyarıcı yüzünden pop olmaktan çıkmış ''leş pop'' müziği haline gelmiş bir şeyle rock n roll'u bir arada tutan bir zihniyete ben ne anlatıyorum?
