Can sıkıcı, yol değiştirici, ömür törpüsü bir fobi. Üçüncü sınıfa giderken boyum kadar bir siyah köpek tarafından kovalandıktan sonra bu fobinin yakamı bırakması zor oldu ki hâlâ tam olarak kurtulabilmiş değilim. Önce bir arkadaşımın kırma küçük köpeğini sevip sonra yavaş yavaş sahillerdeki köpeklerle sosyalleşmeye çalıştım ve en sonunda artık sokak köpeklerini görünce yolumu değiştirmeyip hatta bakkaldan marketten aç bitir sosis falan alıp besleyip sevebilir seviyeye geldim. Bir tanesi yedi sekiz duraklık bir yolu benimle yürüyüp eve kadar bırakmıştı bile. Ama tabii hâlâ çevik görünümlü özellikle doberman cinsi ve daha büyük köpeklerden tırsmıyor değilim. Her ne kadar sahipleri bir şey yapmayacağını bilip salsalar da affetsinler zorla bir fobi yendim sonuçta. Ha bir de karanlık havada köpek sürüsü olan bir yerden hâlâ geçemem. Ama köpekten korkuyorum diye taş atan insanlardan da hiç olmadım, ve bunu yapanları anlayamıyorum da. Bu hareketi yaptığını gördüğümde bir adamı sert bir dille ikaz ettiğim de olmuştu hatta. Taş attıkları köpek de hoşt desen iki mahalle öteye kaçacak kadar pısırık, sevgi dolu bir şeydi üstelik.
Özet: büyük köpeklerden korkan insanları garipsemeyin onlar da korkmamak, köpeklerinizi sevmek istiyor. Ama köpekten korktuğunuz için de taş falan atmayın, onlar sizi korkutmak değil onları sevmenizi istiyor.
