bana nasıl ogrenecegimi ogreten, boynuna sarılıp "seni cok seviyorum" demekten hic bıkmayacagım, bir gun sesini duymasam yoklugunu en cok hissettigim, en ufak surat asmasına laf soylemesine 5 kat tepki versem de 1 saat sonra arayıp hic bir sey olmamıs gibi "esek sıpam butun bunlar ozlemden cok ozledim seni ben, soylediklerim sence yanlıs bile olsa sen kendi bildigini yap ama benim dediklerim de aklında bulunsun sonuc ne olursa olsun ben hep burdayım" diyen, bana sarıldıgında kimsenin yanında olmadıgım kadar guvende hissettiren, ne zaman bittim ben desem ucurumun kenarından cekip alan, esek kadar olunsa bile hala bana ne getirdin sorusuna hep "bir kucak ve kocaman bir opucuk" diyen hayatta ki en buyuk sansım.
(bkz: hayatta ben en cok babami sevdim)
