rotamı belirlemisim, en fazla 20 adım uzaklıkta varmak istedigim turnike. önumde 50 rakip, hepsi birbirinden yırtık, aynı zamanda yorgun gorunuyor. tanıdık geliyor oyle degil mi? hani kafaların basamak olduğu..
elleri cebe sokup dirseklerim ile rakiplerimi safdışı bırakıyorum, galiba oluyor; son 8 adım. 7-6-5-4; bam!. bir dusurme hamlesi, nasıl hazırlıksızım..iyi ki naif kişiliğimi giymişim üzerime- tabii ki dusmedim, dusemedim.
istasyon macerası baslıyor. ya da faciası. bekledigim yer daima hatalı, her metrobus digerinin durdugu yerden bir tık ilerisinde veya gerisinde duruyor. matematikciler hesap makinalarını cıkartıp x'i y'ye vurduruyor; kapıyı denk getiremiyor. neyse ki cok gecmeden birine atıyorum kapağı karanlığa dusen ışık huzmesi gibi.
baskasının aldığı nefesi devirdaim edip tasarruflu kullanmak zor is. o topa girmeyip cıkartıyorum oksijen tüpümü; sonra alıyorlar elimden, cekiyorlar fisini, bir dusurme hamlesi daha; bu sefer dusuyorum dostlar.. gozden degil, gönülden bir acı..
