büyüdüm. en büyük salaklığım budur. ne güzel top oynardık mahallede, ateş yakar üstünden atlardık, gazoz kapağını kazanmak için yapmadığımız kalmıyordu, bisikletin patlayan lastiğini yaptırmaya para bulmaya çalışıyorduk, öğretmenden yediğimiz tokadın değil de utanmışlığın kızarıklığı geçmiyordu 2 gün, namaza gidiyorduk dedemizle, ezan sesini duyunca eve koşardık hemen, uçak bile gizemli gelirdi şimdi biniyor olmamıza rağmen, sevmesek bile takıma almak zorundaydık arkadaşımızı, meşelerin parlakları makbuldü zamanında, yalan söylemek zordu şıp diye ele veriyoruz kendimizi diye, ağlamak kolaydı çekinmezdik kimseden atardık içimizden, işin özü yitirdiğimiz insanlık vardı içimizde, saygı vardı, sevgi vardı, masumluk vardı. ama salak kafam, uyduk arkadaşlara onlar büyüdü ben eksik kalır mıydım? bende büyüyeceğim. büyüdüm, yıllar geçtikçe büyüdüm, büyüdükçe değerlerimi kaybettim. tekrar dünyaya gelsen derler ya, çocuk olurum derim, ama bu sefer büyümeden.
