Kendime söz vermiştim 2 ay kadar ara verecektim. Sözümde de duran bir insanım aslında. Ama bugün öyle bir şey oldu ki, kendimi çok yalnız hissediyorum sözlük. Azıcık uzun yazacağım laf yapmazsanız.
7 sene oldu ayrılalı. Ardından birçok kişi geçti. Aşık olamadım hiçbirisine. En fazla beraberliğim bu insanla geçmişti. Aşıktım ve gerçekten seviyordum. Sevdiğimi sahiplendim, derdiyle dertlendim. Ne istediyse verdim. Onur, gurur hepsini silmiştim. Ben yalan söyleyen babam dahi olsa mesafe koyarken onda bunu hep erteledim. Düzelir dedim. Düzeltir kendini dedim. Söyledim de kendisine bunu. Anlattım. Anlayışla karşıladı. Hak verdi, hatalarını kendisi de biliyordu çünkü.
Tam hatırlayamamakla birlikte bir gün kavga etmiştik, Ufak bir şeydi. Tabi ki de büyütmedim. Ama o gurur yaptı. Geçer dedim. Atamadı üzerinden bunu ve artık ne olduysa gecenin bir vakti aradı beni ayrılalım dedi. Şaşırdım. Dondum kaldım. Hani bütün hayatını birine adarsın ve onun üzerinden hayal kurarsın ya benim ki de öyle temiz, öyle saf hayallerdi. Bunu kaldıramadım. Dedim, yarın yanına geleyim güzel bir şekilde konuşalım. Hem daha rahat düşünürsün, düşünürüz. Daha aklı selim kararlar alırız.
Hayır olmaz dedi. Ayrılalım daha konuşmak istemiyorum seninle dedi. Hayatımda en dayanamadığım şey "istenmemektir." istenmediğim yerde bir saniye bile durmam. Bir insan beni istemiyorsa ve bunu açıkça belirtiyor ise ne kadar sevsem, hayal kursam da onun yanında duramam. Bende "peki" dedim. Beni arama o zaman dedim. Unutayım, unutalım her şeyi dedim. Tamam dedi ve kapadı. Aradan 2 gün geçti. Aradı beni. Ağlayarak bir ton küfür etti bana. Sen ne biçim adamsın, insan sevdiğini (bırakır mı??), onun peşinden koşar vs. Uzuyor bu. Bende dedim ki, bak güzel insan. Seni çok güzel tanıdım. Hayatımda bir şeyler paylaştım. Bu hatıralar adına kendini benim gözümde öldürme. Seni hep güzel hatırlayayım.
Kapadım telefonu. Kapamadan önce de beni bir daha aramamasını söyledim. Aramadı da. Mesajlar attı. Vicdanını rahatlatıyordu sanırsam. Üzüldüm. Seviyordum ve sevdiğim için ayrılmıştı benden. Anlam da veremedim. Hayatıma çeki düzen verdim. insanlara güvenmemeyi öğrendim. Zor zamanlarımı hep tek başıma atlattım. Her zorluğun üzerinden kendim geldim. Yeri geldi babamla atıştım ve parasını almadım. Annem gönderdi almadım. Kısacası kendi ayaklarımın üzerinde durdum. Zor zamanımda kimse yanımda olmadı benim. Dertleşebileceğim, derdimi anlatabileceğim kimsem olmadı.
Hep içime attım ve hep kendi kararlarımın sorumluluğunu taşıdım. Gerçekten benim ihtiyacım olduğum zaman kimsem olmadı yanımda. Ne çok isterdim birisini yanıma alıp onunla dertleşmeyi. Çok kere rehberden birisini çevirip aramayı düşündüm olmadı. Kimseye güvenemedim çünkü. insanlarla arama duvar ördüm bir şekilde. Bir dikiş tutturamadım. Bir süre sürdü böyle. Sonrasında Hani derler ya her karanlığın ardından bir aydınlık mutlaka gelir diye. Aynen onu yaşadım. Hayatım düzene girdi. Bir düzen kurdum kendime. Attım kafamdan tüm negatif düşünceleri. Kendime yeni bir rota çizdim ve ufak şeylerden mutlu olmayı başardım.
insanlara pozitif bakmaya başladım. insanların da hata yapabileceğini ve bu davranışların insanlar üzerinde her daim bulunduğunu, bu yüzden de bazı şeyleri es geçmeyi öğrendim. Hayat öğretti daha doğrusu. Yalnızlığım bana bir çeşit öğretmen olmuştu. Kitaplarım da bu öğretmenin balına yağ sürüyordu. Sevdim bu hayatı ben. Kendim olmayı, kendimle baş başa durmayı, tartışmayı öğrendim. Özeleştirimi geliştirdim.
Taa ki bugüne kadar. Bir telefon geldi. Telefonu hemen tanıdım. Önce açmadım ve bekledim. Hayatta ki her şeyi beklettiğim gibi Telefonun da susmasını bekledim. Sustu. Keşke sonsuza kadar çalsaydı ama susmasaydı. Sustu. Ardından bir mesaj. Konuşmak istiyorum. Vaktin var mı?
Ulan Allahsız. Anamı ağlattın sen. Her şeyimi yaktın, bitirdin. içimde minnacıcık tutunacak dalım kaldı. Onu da mı alacaksın bencil kadın? Onu da mı vereyim sana. Terkedip gidiyorsun. Ağlıyorsun sızlıyorsun. Sevmiyorum seni git diyorsun. Gidince de beni neden aramıyorsun diyorsun. Ne yapayım söyle.
Yemin ederim Öyle bir günde aradı ki içki yok içki alamıyorum. Allahın cezası güne lanet olsun. Unutamıyorum da hiçbir şeyi. Ne yapacağımı bilmiyorum. O yüzden sözümü bozdum ve buraya yazdım. Dert anlatacağım kimsem yok. Buraya yazıp rahatlıyorum. Mazur görün.
