evvela bu insanları biraz kıskandığımı itiraf edeyim.
hiçbir şeyi dert etmeyen, kendi sınırları dışındaki olaylara, durumlara ve şahıslara lakayt kalmayı başaran, kıskançlık gibi durumlarda en alakasız kimselere bile hasetle bakan, gösterişi seven, zamanlarının çoğunu bu gösterişi insanların gözüne sokmaya çalışan, bihruz beyin ucuz ruhundan ziyadesiyle taşıyan, kendileriyle ilgili en küçük, en önemsiz şeyleri bile büyük bir muvaffakiyet gibi gören ve bunu çevrelerine göstermeye gayret eden, boş lakırdı konusunda ordinaryus seviyesinde, sohbetlerine en fazla 5-10 dk dayanabileceğiniz, fakat kendilerini tüm bunların çok üzerinde gören ve ayrıca çevrelerindeki insanları küçümsemekten hastalıklı bir şekilde haz alan ne idüğü belirsiz insanlardır. işte bu kategorilere giren eşhas ilginçtir çok kolay mutlu oluyorlar. acaba tefekkür etme melekelerini kaybettikleri için mi?
olabilir mi? Evet olabilir.
bu tür insanlardan nefret ediyorum ve yukarıda dediğim gibi onları biraz kıskanıyorum.
