Şimdi bir kız düşünün : Hayatında ilk defa birine aşık oluyor ve o biri de kıza. Bir süre görüşüyorlar ve kızın ailesi bunu öğreniyor. Kıza etmedikleri işkence(fiziki-psikolojik) kalmıyor. Sırf kıza eziyet etmesinler diye çocuk ayrılalım diyor ben senden ayrılamam ama ayrılmış gibi davranalım, sevelim birbirimizi yine ama uzaktan. Elbet iş güç sahibi olur askerliğimi yapar gelir seni isterim diyor. Ayrılıyorlar. Sevda bu koklamadın tamam. Görmedin tamam. En azından sesini duyman gerek. Çok nadir de olsa telefonda görüşüyorlar. Ömrü boyunca iki çalışıp beş kazanıp on harcayan çocuk sırf elinde adamakıllı bir mesleği olsun da kızın ailesi ileride yok diyemesin diye 10 çalışıp 1 kazandığı sigortalı bir işe girip çalışır. Yerini sağlama alınca artık zamanı geldi diyip askere gidiyor. Hem de suriye sınırına. Askerliğinin üçüncü ayında çatışmaya giriyor. iki kurşun yiyor göğsüne. Allahtan kurşunlar çelik yeleğine isabet ediyor da kısa bir baygınlıkla atlatıyor. Asıl kurşunsa 1 hafta sonra geliyor. Kızın külhanbeyinden bozma müptezel abisi kızın telefonunu yakalıyor. Kırıp atıyor. 1 ay geçmeden kızı nişanlıyorlar kendinden 11 yaş büyük birine. Sevdiğinin gönlü yok, sevenin gönlü yok. Ailenin gönlü var da vicdanı yok. Şimdi bu kadar yüksek vicdanlı biri olarak bu kadar vicdansızlık karşısında gel de uyu.
