kitapligima dogru yöneldim. arka sirada eski tozlu kitaplarim duruyordu. "ana" adli kitabi daha önce görmüs gibiydim. elime aldigimda yere bir kagit parcasi düstü. acip okudugumda eskisi gibi olmayacaktim...
"yavrum. yasadiklarimizi düsünüyorumda icim aciyor. bunlari hic yasamasaydik keske benim kücük yavrum olarak kalsaydin. yine de öylesin. cünkü ben bir anayim. bak yavrum, hayat cok kisa. benden özür dilemek bu kadar zor muydu? hic mi analik hakkim yoktu? beni anne olunca anlarsin. ben senden özür diliyorum. annen"
ah annem yanimda olsan. bilsen benim icimdeki yanginlari, bilsen senin kiymetini sonradan anladigimi, bilsen o yillar önce yazdigin kagidi simdi okuyup hüngür hüngür agladigimi... utaniyorum kendimden.
