gözyaşlarım çıktığı yeri unuttu.
uzun süredir bu kadar ağladığımı hatırlamıyorum.
uzun süredir bu kadar yalvardığımı hatırlamıyorum.
uzun süredir bu kadar korktuğumu hatırlamıyorum.
uzun süredir bu kadar aşağılandığımı hatırlamıyorum.
bu konu hakkında, onun hakkında yazmayacağım diye kendime söz vermiştim ama eğer yazmazsam daha fazla ağlayacağım.
yerde oturmus ağlarken, kendimi paralarken, sözlerimin, konustuklarımın bir türlü karşıya aktaramamak, kendi kendime konusup, ağlamak, susmak, ağlamak, bağırmak ve sonra hiçbir şey olmamıs gibi adeta kendimi bir zeki demirkubuz filminin içinde bulmak.
ben ne yaptım?
bana ne yaptın?
bir insana en zayıf yanınıza söylediğinizde, o insan için bu yön hemen bir silah olur.
ve en zayıf anınız tekrar geldiğinde, siz ondan biraz olsun merhamet dilenirken o sizi o silahıyla çekip vurur.
ve hiçbir vuruş bu kadar etkili olmaz.
hayatımda unutamayacağım şey ne çektiğim acılar ne de aylardır duydugum öfke.
beni hasta olarak görüp ben bundan nasıl kurtulurum diye acınası bakısları, o sinirli bakışları,ben ağlarken kafasını çevirip bakmayışları, bana köpek gibi davranışı ve o kadar ağlamama rağmen asla kalbinin yumusamamasını asla unutmucam.
içim çok acıyor ama artık yapacak hiçbir şeyim kalmadı.
daha fazla rezil olamam bile.
daha ne kadar dibe batabileceğimi bilmiyorum.
