Eğer atmosferimin bol olduğu zamanlarda tanıştıysam, sevmek çok az kalır. koşarak sarılırdım kendime.
havamda olduğum günler enerjim yüksek oluyor. eleştirmeyi bırakıp, gökyüzünü seyrediyorum. sonra pamuksu bulutların arka fonundaki maviliklerden güneşe koşuyormuşum gibi bir hisle etrafa gülümsüyorum falan. kendimi en çok bakış açılarımdan ve üzerime oturmuş olan o değişik rahatlığımdan seviyorum. saygımı kolay kolay kaybetmeyişimi ise hiç sevmiyorum. saygılı olmak iyi hoş. olması gereken evet ama bazen saygı duydukça, hayat bilmez insanların davranışlarına karşı geriye doğru yuvarlanıyormuşum gibi geliyor.
çözümlenmesi zor biriyim ama ben bunu bile seviyorum. sevmek güzel şey.
