geride bıraktığımız 2007-2008 sezonunda doğruluğu defalarca kanıtlanmış önerme.
ilk olarak şampiyonlar liginde; inter, valencia, milan, sevilla, barcelona ve daha nice devlerin döküldüğü şampiyonada fenerbahçe'nin, turnuvanın -her biri kadrolarından iki fenerbahçe çıkarabilecek- 3 favori takımını* yenerek yarı finalin kapısından döndüğüne şahit olduk. kazım kazım'larlar, wederson'larla..
uefa kupasına dönersek, burada turnuva başında taraflı tarafsız herkesin favorisi bayern münchen, finali göremedi. hem de darmadağın edilerek. bayern'i eleyen zenit kupayı kaldırırken dünya futboluna da arshavin, zyrianov gibi iki yeni yıldız sunuyordu.
sonra turkcell süper lig'de alex'li, r.carlos'lu kadrosuyla kesin favori fenerbahçe'nin, şampiyonluğu, henüz sezon başında en önemli iki transferi linderoth ve lincoln'ü sakatlığa kurban vermiş, sezonu teknik direktörsüz bitiren galatasaray'a kaybettiğini gördük. galatasaray'sa alındıklarında dudak bükülen servet çetin'iyle, barış özbek'iyle kazandı şampiyonluğunu.
ve tabi son olarak avrupa şampiyonası. türkiye'nin yarı final maçına 3 yedeğiyle çıktığı şampiyona. takımımızın oraya kadar nasıl geldiği herkesin malumu, üç maçta üç son dakika golü, üç yeniden diriliş hikayesi vesaire. türkiye şampiyon olamasa bile, dünyaya bu oyunun hala tutkuyla sevilebilecek taraflarının olduğunu gösterdi turnuva boyunca. yedeksiz, sakatlarla da maç kazanılabileceğini gösterdi. tabi rusya ile birlikte. onlar da sihir küresinin öteki tarafını oluşturdular hollanda'ya, yunanistan'a, isveç'e karşı.
şimdi, çoğaltılmaya açık örneklerde de görüldüğü üzre bu oyun'da taktiğin, tekniğin, stratejinin, kadronun, ötesi yıldızların dışında bir şeyler var. ancak son saniye golünü atan semih'in, son penaltıyı kurtaran rüştü'nün yüzünde anlık görülebilecek bir şeyler... inanç gibi, birliktelik gibi, azim gibi bir şeyler...
zira, futbol'un güzelliği kadar güzel bir söz. kim demiş, doğru demiş vesselam.
