bu meredi içip de bağımlı olmayan adamı çok takdir ediyorum. ya çok sağlam bir iradesi vardır ya laf olsun diye içiyordur; farketmez her türlü takdir ederim.
ben çok geç başladım ve 15 senedir içiyorum. 8 ay ağzıma sürmediğim oldu, hayatımın en zor zamanlarından biriydi.
hani bağımlılık nasıl oluyor diye sorulmuş ya, ben sadece kendi adıma anlatabilirim bunu. (bu yazacaklarımın tamamı bahanedir, kabul ediyorum)
bir kere her anınıza sinsice girdiğini hissediyorsunuz bunun. birini beklerken, bi şey okurken, bi şey izlerken, bi yere giderken hep yanınızdaymış meğer ve o anları dolduruyormuş. çok ciddi bir boşluk oluyor bıraktığınızda. eliniz hemen sigara arıyor.
bendeki en büyük etkisi inanılmaz sinirli yapmış olması. çok gergindim. zaten gergin bir işim var, bu yokken hepten daha gergin oluyorsun. sıkıntılı bi görüşme yapıyorsun ya da bir işte çuvallıyor gibi oluyorsun mesela. normalde yapacağım hemen çıkıp bi sigara yakmak, iki volta atmak, kafayı toparlayıp sakinleşmek. ama bıraktığımda, bunları sigara olmadan yapamazmışım gibi hissettim. daha doğrusu yapsam da tesiri olmayacak gibi. iş yerim, denizin dibinde, çık denize bak öylece di mi? ama bağımlı insanda böyle olmuyor, sigarasız her şey anlamsız geliyor.
bir de kim ne derse desin keskin bir karar. ben sigarayı bıraktığımda, sabah kahvelerini bıraktım, rakı içmeyi bıraktım, türkü dinlemeyi bıraktım. ne ala demeyin aga, bende böyle oldu. onu çağrıştırıyor her şey. bir türkü çıkıyor, ulan sigara olsa ne güzel olurdu diyorsun. sanki çok sevdiğin şeylere sinmiş, o olunca çok daha keyifli olacak algısını kafanıza işlemiş.
son olarak bende bu kadar tesirli olmasının bir nedeni de her sigaramdan keyif almamdı. tiryakiler bilir, bazen bi sigara yakarlar yarısında söndürürler. "ulan bu boku da içiyoruz ama offf" derler. bende hiç olmadı o. hep severek, özleyerek yaktım amk ibnesini.
en son bizim büyük patronla çok saygısızca konuştum. sigaraya düşkünlüğümü biliyordu, bırakmaya çalıştığımı bilmiyordu, ağzını açmadı. onun bu tavrı beni çok ezdi, odadan çıkar çıkmaz sigara yaktım. yok "sen nasıl konuşuyosun lan değişik" deseydi de bu tavrı beni çok ezecekti, odadan çıkar çıkmaz sigara yakacaktım.
8 ayın ardından sigaradan ilk nefes aldığım gün 1 paket uzun parlament içtim yarım günde. o hafifliği, o mutluluğu, o gevşemeyi anlatamam size. bunun artık tanısı, öğrenilmiş çaresizlik midir iradesizlik midir yavşaklık mıdır bilemem ama bende durumlar bunlar.
şimdi kent vayt diye bi sigaraya başladım birkaç aydır. günde 2 paket uzun parlamentten buna döndüm. kısmetse de 1,5 sene sonra bırakıcam. bugüne dek kendimden başka önemsediğim, kendimi adayacağım birileri, bi şeyler yoktu. bu kez bu motivasyonla deniycem.
son olarak, bu yazdıklarımı insan okuyacak insan. hayatımın aşkına bu kadar yazmamışım; bağımlılık belki de budur.
