Hayallerim o kadar büyük ki bazen geçip karşıdan izleyince nefesim kesiliyor. Hayatta en önemli yerlere, en önemli insanlara hem o kadar yakın bir o kadar da uzak kaldım ki hayatın bana gösterip de vermeme şekliydi. istediğim her şey elimdeydi avuçlarımdan kaydı gitti tutamadım, özlediğim/beklediğim/sevdiğim herkes yanımdaydı kaldıramadım, istediğim yerlerdeydim kalamadım, başladığım bazı şeyler yarım kaldı olduramadım. Artık en çok istediğim şeyler bile kalbimi çarptırmıyor. Yaşadığımı hissetmiyorum. Çok aşık olayım kalbim çok acısın istiyorum olmuyor. Çok mutlu olayım dibine kadar mutluluğu hissedeyim diyorum olmuyor, kalp atmıyor hiçbir türlü. Ne aşk ne tutku ne başarı ne maddiyat. Bu aralar ölümü daha sık düşünmeye başladım. Sanki huzur filmin sonunda.
