biraz gülüp eğleneyim derken, cem yılmaz'ın sıra dışı bir filmi olan iftarlık gazoz'a denk geldim. oturdum, güle oynaya ülke gündeminden uzak biraz kafa dağıtıp deşarj olurken; o son yarım saatin ağzıma sıçmasıyla dumur oldum kaldım.
Ezilen anadolu insanı görüp, bunlara tahammül edememem belkide en büyük zaafım. ezilmeyi, hakkının gasp edilmesini içine sindiren insanlara derdini anlatabilmek, onlara bir çıkar yolunun olduğunu; bununda yine kendilerinin emekleriyle gerçekleşebileceğini anlatmak ne kadarda imkansız olduğunu bir kez daha anladım. anladım anlamasına ama kabullenemeyeceğim sanırım. her zaman zorbaya karşı adem olmakta boynumuzun borcu olsun. biz değil zorbalar, emek düşmanları utansın.
