birçoklari için geçerli bi durum. üstün zekalı değillerse de ortalamanın üstündelerdir.
geçen 5-6 yaşındaki bir çocuk altunizade'den metrobuse bindi. önce arkadan ileriye doğru tek tek insanlara mendil satmaya çalıştı. bi de her ne kadar pis koksa da acayip sevimli bir kerata. neyse sonra en arka koltuğa geldi, paraları saydı ve bi torbaya sarıp cebine sivistirdi. bi de ekrana bakıp ineceği yeri tespit etmeye çalışıyor. merter'de ineceğim dedi eliyle gosterip. daha okuma yazma bilmiyordur, nereden anladı merter olduğunu.. neyse, merter'de metrobüs durdu ama çocuk inecektiki, arka kapı açılmadı. ondan sonra bana bakıp gulumsedi, hiç istifini bozmadı. sonraki durakta inip buraya gelmen lazım dedim, biliyorum dedi.
lan benim anlamadığım o yaşlardaki bir çocuk nasıl bu kadar yön tespiti yapabiliyor. okumasi da yok, nasıl istanbul gibi karışık ve keşmekeş bir yerde kaybolmadan oradan oraya gidiyorlar. bunun için kanımca normalin üstünde bi zeka lazım. yahu ben bazen evin yolunu zor buluyorum.
