babalar güçlüdür, onlara bir şey olmaz, babalar sanki hiç yaşlanmaz...
insan konduramıyor babasına. inanamıyor eskiden bir aspirin dahi içmeyen adamın torba torba ilaçlarla dolaşmasına, bir hastalığın başka bir hastalığın habercisi olabileceğine, hastanelere daha sık gitmeye... ama en çok yürümeye zorlandığında koluna girdiği zaman anlıyorsun bunu. daha sıkı tutmak istiyor, kafanın üstünde taşımak istiyorsun onu. az bile çünkü.
önceleri tanısı henüz koyulmamış bu hastalığın belirtilerini izliyorsun evde. o belli etmek istemiyor sana yorgunluğunu, sen belli etmek istemiyorsun ona korktuğunu. ama o da korkuyor. belki ölmekten ama en çok seni üzmekten... bu belirtiler hayra alamet değil anlıyorsun ama sadece gecelere bırakmıyorsun artık edeceğin duaları. gece gündüz zihninde, dilinin ucunda oluyor yakarışlar allaha.
şaşırmam diyorsun, hazırlamaya çalışıyorsun kendini her şeye. tahlilleri alacağın günü iple çekmiyorsun ama. o gün hiç gelmesin istiyorsun, farkına varıyorsun aslında doktorla görüşeceğin gün belki duymaktan korktuklarını işiteceğini. yazık ki " babam sapasağlam" diyemiyorsun kendine bile. kandıramıyorsun artık kendini de.
o gün be gün daha çok çöküyor. gözlerinin önünde eriyor baban. koca göbeği eriyor, daha 20 li yaşlarda seyreldi diyerek hep üzüldüğü saçları tümden dökülüyor. sen babanın seyrek de olsa beyazlamış saçlarını görmek istiyorsun.
insan konduramıyor babasına. ilacını verdiğinde, bardağı tutmakta zorlandığında, sen bir elinde bardağın altından tutup diğer elini babanın başına koyduğunda anlıyorsun en çok.
üşütmesinden korkuyorsun, en önemsenmeyen gribin dahi babanı gene yatağa sereceğini biliyorsun.
doktordan duyabileceklerini tahmin ediyorsun, gözlemlediğin her bir belirtiyi internette araştırıyorsun çünkü öncesinde. kafanı iki elin arasına alıp, çıkamıyorsun odandan. anlıyorsun az çok neler olduğunu.
babalar yaşlanmamalı "dağ gibi adamlar" onlar çünkü.
dilimizde dualar, sadece geceleri değil günün her saati allahımıza ettiğimiz yakarışlar...
