Kazik kadar insana ne kadar zayif oldugunu ogretir. Babasi olmadan nasil yetim kalabilecegini anlar insan. Baba aci ile bogusurken agzindan sadece "yavrularim, kuzularim" sozleri ciktikca ne kadar cok sevildigini farkeder, ne kadar cok sevdigini anlar. Kardesler hic olmadiklari kadar tek bir butun olurlar babanin hastaliginda. anne cocuklarina bakar, gurur duyar, esine bakar, onu sevmeye yeterince vakti olmadigini dusunur. Bizim kusagin anneleri babalari birbirini gizlice sever, cocuklar sahit olamaz asklarina, hatta birbirleri de pek bilemezler. Iste o babanin hastaliginda onlarin askina ilk kez sahit olursunuz. Eger hersey yolunda giderse baba iyilesir, o iyilesince hastaligi sirasinda kotuye gitmis olan diger konular da sanki kendiliginden cozulecek gibi olur, oyle ya; babaniz sagligina kavusmustur, onun varligiyla cozulemeyecek birsey kalmamistir artik.
