sevilmemenin, karşılıksızlığın ne demek olduğunu iliklerine kadar hissetmeyen, hep birileri tarafından- üzülerek söyĺüyorum ama gerçek bu- şişirilen bir insanda aşk, sevgi, fedakarlık, hüzün gibi kavramlar iğreti durur. bazı şeyler onun ızdırabını, özlemini yıllarca duyan insanların gömleğidir. onlar ne renk, beden ya da ölçüde giyerse giysin üzerlerine cuk diye oturur. ağır sözler edip en güzel duygularımızı inciten insanlara nasıl yakışsın ki? yakışmazdı, yakıştıramazdım. bana aşık değildi, aşık olsun diye bir derdim de yoktu,belki zamanla severine olan inancim vardı, sağolsun onu da gömdüm. Öyle ya 3 günlük dünyada bana mı kalmıştı? gözlerinin içi tedirgindi, bahanesi çoktu, ayakkabısını giyip gelmeyecek kadar üşengeçti! nasıl yakıştırabilirdim ona? aç, susuz, onsuz, sonsuz, tırnaklarımla kazıyarak büyütmeye, imar etmeye çalıştığım duyguların üzerine tek bir taş koymadan onları yıkan ellerine, yüreğine, sözlerine söyleyecek sözüm yoktu..
