hissin şiirin esası olduğunu tek başına ispat eden muazzam metin.
annesi ölenlerin meşâirine tercüman olan fevkalade şiir.
çaresizlik ve ümitsizliği, haşyet ve hürmet ile birikte hissettiren harika dizeler.
resul sevgisini ve resul'un şefkatini de, anne sevgisini ve annenin şefkatini de iliklere nakşeden mükemmel kelimeler.
her okuduğumda onur abiye sarılıp saatlerce ağlama isteği uyandırır bende bu kelimeler.
annem öldükten sonra artık sadece oyalanmak için yaşadığımı farkettirir bu dizeler.
her hücremle acı çektirir, fakat yalnız olmadığımı da hatırlatır bana bu şiir.
aynı zamanda rabb'e ve kaza ile kaderin o'nun elinde olduğuna imanımı arttır bu metin.
benim de annem öldü onur abi.
benim de resulullah'la ve seninle ortak bir yanım oldu artık.
ben de annem öldüğünde küçücük değildim.
ben de şanslı birisi değilimdir onur abi, derslerim parlak değildir.
şiir o kadar "benden" ki, çoğu geceyi bu şiiri dinlerken annemin fotoğraflarına bakıp ağlayarak hitama erdiriyorum.
rabb'im; ikimizin, hepimizin annesine rahmet et!
son olarak,
"annem daha yeni öldü fazla uzaklaşmış olamaz!
olamaz dedim annem son nefesini alıp da vermeyince
verse de ben alsam onu, içim ferahlasa, siz de görseniz
resulullah tutsa annemin elinden birlikte geçseler çölü
nasıl olsa resulullah da ölü annem de ölü."
