Bugün son sahneydi. Bu da bize dair son yazım. Aylar oldu, neredeyse bir yıl olmak üzere ama cesaret edip dokunamadım hiçbir şeye. Bugün kalan üç beş kitabını, tablonu, ufak tefek şeyleri verdim kargoya sonunda. Ertelediğim kadar zor oldu, tahmin etmediğim kadar zor. Eşyalar, kitaplar gitti; dört yıllık anılar kaldı geriye sadece. Silinir zamanla onlar da. Hep çok güzel hatırlayacağım, silinene kadar, silinmediği kadarını. Sadece sevmek yetmedi işte, yetmiyormuş. Çok mutlu ol dilerim, seni benden çok, benden güzel sevsin birisi. Çok sevdiğin nazım'ın da dediği gibi;
Bir de ekmeği son lokmasına dek yemeyi,
Bir de ağız dolusu gülmeyi unutma hiçbir zaman.
