beyler doğu türkistan'a gidemedik, şehit olma işine gelince bir süredir türkmendağı'ndaydım ne yazık ki işler orada da istediğim gibi gitmedi, birkaç tane mücahidin cenazesinde yüzlerinin gördüğü güldüm, mücahitlerin bana karşı bakış açısına gelince sigara içiyorum diye belirli bir süre benimle konuşmadılar. inanmayan adamı bile oraya götürdüğünüz de orada insanların nasıl bir duygu ile iman ettiklerini görseler sırf orada ki samimiyetten inanmaya başlarlar.
tr'ye döndüğümde hala aynı durumlar hiçbir şey yolunda gitmiyor yine, çok şükür nefes alabiliyorum, fakat halen adam akıllı lan bugün de mutluyum dediğim bir günüm olmadı, her akşam aynı olay her sabah olay, akşamda sabaha kadar ki psikoloji zaten yeterli oluyor sabahları ise insanlarla muhattap oldukça daha çok sinirlerim bozuluyor. bu böyle daha ne kadar devam edecek bilmiyorum.
aile konusuna gelince annemle görüşüyorum babamla ise ayda bir iki defa falan adam akıllı konuşmuyoruz. aramıyoruz bile birbirimizi. bu arada annem durumuma çok üzülüyor. onu üzmemek için mutlu taklidi yapıyorum arada bazen fakat onu bile beceremediğim zamanlar oluyor.
