Ben on yedi bile değil yedi yaşındayım.
Çünkü gülmek hep yedi yaşında.
Zaten işler büyüdükçe çirkinleşiyor büyüdüğünde zorlaşıyor.
Çocukken tek derdim eve geç geldiğimde anneme söyleyeceğim yalandı.
Ama şimdi o kadar yalan söylüyorum ki ben bile kendime şaşırıyorum.
Nasılsın? iyiyim.
Neredeydin? Trafiğe takıldım.
Ve inanır mısınız ben çocukken yalan söylediğimde kulaklarım kızarırdı.
Arsızlaştım mı bilmiyorum ama şimdi o kadar rahat söylüyorum ki bunları bazen kendimden tiksiniyorum.
Tiksiniyorum tiksinmesine ama öyle uzun değil beş altı saniye sonra her şey bıraktığım gibi devam ediyor.Bazen yedi yaşına döndüğüm tek eşsiz zamanın düşünmeden bir olaya kahkaha attığım an olduğunu fark ediyorum buruk bir tebessüme dönüşüyor hemen kahkaham.
Gecen gün eve ayna aldım bende ki de akıl işte. Koydum onu hole her geçtiğimde kendimi görmek zorunda kalayım diye. Her gördüğümde halimden biraz daha tiksinmek için belki de .
Tiksinmek dediysem öyle uzun süreli değil.
Beş altı saniye kafamı çevirdiğim an her şey tekrar eski halinde.
