Eskiden çok yakın bir arkadaşım vardı. Ama nasıl yakınız sürekli dip dibe dolanıyoruz.
Bir gün bu çıktı bana çok boş insansın senle konuşmak istemiyorum dedi.
Tamam dedim gittim tabi gururluyum ya yediremedim de kendime delirdim.
Üstünden zaman geçti baya sonra içkinin verdiği etkiyle özlediğimi kendisine belirttim cevap gelmedi gelmeyince bende anladım duyguların karşılıklı olmadığını.
Vazgeçtim.
Bugün sabah saatlerinde bir mesaj ile uyandım.
''Seninle paylaştığım kendimi, hayatımı ve sırlarımı başka birisi ile paylaşıp paylaşmadığını düşünüyorum şu aralar. Uzak kalınca anladım ki gerek yoktu seninle paylaşmama her şeyi zira sonrasında düşünüyorsam böyle güvenmemişim demektir. Sevgiler ''
Önce durdum sigara yaktım yataktan kalkıp oturdum karşımda ki camı açtım nefes almaya ihtiyacım var gibi geldi oysa odada zaten alıyordum nefes ama öyle nefese değil soğuk havanın yüzüme vurmasına ihtiyacım vardı. Çünkü anlam veremedim bu güven değil bu ego idi bu mesajı egosu atmıştı bana. Benim ondan başka konuşabileceğim hiçbir konunun olmadığını varsaymış anlaşılan oysa adını dahi zikretmiyordum çünkü zikredince içimde burukluk oluyordu.
Kalktım çay koydum kendime bunları düşünürken bir yandan da kızıyorum söyleniyorum ne sanıyorsun sen kendini dünya hep senin çevrende dönüyor ve tüm insanlar senin sırlarını konuşuyor falan mı diye giydirip duruyorum.
Tabi saat biraz ilerleyince daha makul kararlar alıp daha düzgün düşünmeye başladım sinirim de geçti ama gerçekten ben neden böyle biriyle arkadaş olmuşum ne gerek varmış aklımda dönüp durmuyor değil hala .
