lise iki yıllarıdır. okulun bahçesinde okulun en havalı çocuğu ve arkadaşları basket oynamaktadır. archytct ve bir kaç yakın arkadaşı ise izlemektedir bu şahsiyetleri. yakın bir arkadaşım bu havalı arkadaştan feci halde hoşlanıyordu. çocukta kızın bu durumunun farkındadır ve daracık okul pantolonuyla olmadık atraksiyonlara girmeye çalışıyordur. değişik akrobasik atışlar yapma çabalarındadır arkadaş. kız arkadaş ise olayın farkında, halinden memnun çocuğu kesmekte. archytct bir kaza olacağının farkına varır. ve arkadaşına:
'ben sevmiyorum bu çocuğu, bak şimdi görürsün. karizma falan kalmıycak.(ki zaten yoktu kanımca)'
arkadaş bu duruma umursamaz bir yüz ifadesiyle karşılık verir. akabinde o malum ses duyulur. caaaarrtt.
millette çık yok, çocuk dumur, arkadaş bana bakıyor..
millet akabinde başladı gülmeye.
işin asıl güzel tarafı bu arkadaşın evi şehir merkezindeydi ve o halde iki saatlik bir yolculuk nasıl yaptı bilinmez. çokta sevinmiştim doğrusu. uzun zaman okulun diline sakız olmuştu.
