bir zamanlar çok güldüğüm bir sendrom türüydü. lan böyle sendrom mu olur derdim. sanırım şu an bende olan ta kendisi.
sabah eğlenceli şarkılarla beyne serotonin salgılatan ben, akşamları çıkmaz sokaklardayım. Gündüz sadece sağlığıma ve varolabildiğime bile şükrederek mutlu olan ben, geceleri bedenim ruhuma dar geliyor.
şu an içimde hiçbir şeyin hayalini taşımıyorum. online alışveriş siteleri, facebook, amazon, gmail, gazete siteleri derken internetten artık nefret ediyorum ama her gün tekrar kendimi bunların karşısında buluyorum.
sevdiğim bir işi bıraktım, siz siz olun iş değiştirken bin kere düşünün, tartın öyle karar verin. ve kesinlikle başkaları için karar almayın. biliyorum işssizliğin kol gezdiği bir dönemde şükretmem lazım fakat bunu gönlüme anlatamıyorum. altı aydır eski iş yerime dahi uğramadım. sekiz yıl hafta içi her gün gittiğim eski işyerimin binasına şimdi yaklaşmak istemiyorum.
