Annenin "babayı" bulamamasından oluşur. Ya da şöyle denebilir, anne imgesel dönemdeki çocuğu - dünyayı kendi uzvuymuş gibi algılayan - öyle bir besler ki çocuk gerçekliğin farkına varamaz, annenin kendi uzantısı olduğuna dair kanıları devam eder ve sonucunda dünyadaki her şeyin temeli imgesel olarak atılır. dışardan düşen yağmur tanesi, psikotiğin gerçeğiyle alakalıdır. O herkesten ve her şeyden farklıdır. Çünkü iğdiş kayasına henüz çarpmamıştır. En temel arzusuna daha istemeden bile ket vurulduğunun farkında değildir. Psikotik, annenin çocuktan başka bir dünyaya olan bakışını farketmez bunun sonucunda, anneyle olan ilişkinin enerjisi olan libidinal ekonomi, diğer nesnelere de anneye giden yolla yatırılır.
Peki anne çocuğa baksaydı, aynı zamanda dışardaki dünyaya da bakışını verseydi, ne olacaktı ? (bkz: nevroz)
