geçen hafta hastanedeyken içimin en derininde yaşadığım acı veren andır.
o an kendi derdimi unuttum. insanın gözyaşı birikir genzine gelir de yutkunamaz hali vardır ya..
serum alıyordum yatıyordum yatağımda. yanımıza çok hasta olmuş bir bebek geldi. benim gibi serumluydu o da. kilolu bir bebekti damarı bulunamamış elinin üstüne takmışlar ama serumu ilerlemiyordu. bebeğin bileğine serum ilerlesin diye bastırdıkça benim içim acıyordu. serum hala ilerlemeyince annesi ve babası ''öl de kurtulalım artık!'' diye bir sürü şey saydırıyorlardı. bebek öyle bir ağlıyordu ki hiç susmayacak, ağlaması hiç bitmeyecek sandım. ne biz ailesine karışabiliyoruz ne de onlar bizi dinleyecek hal ve tavırdalardı. bir insan bebeğine neden öl der ki? yapmasaydınız o zaman kardeşim demek istersin ama olmaz. hır gür çıkmasın istersin.
o bebek şu an nasıl oldu, iyileşti mi, annesi ve babası ona kötü davranıyor mudur? soruları beynimde hiç bitmeyecek gibi.
