insan zekasının ve yaşam deneyiminin kaynaştığı sanat dalıdır. insanoğlunun yaşama bakışının kendi gözlüğünden olduğu, yaşam deneyiminin kendi yaşamı ve yakın çevresinin yaşamıyla sınırlı olduğu düşünüldüğünde edebiyatın işlevi ortaya çıkacaktır. Her bakış, okunan her yapıt insana farklı bir pencere açar. Bu pencerenin daha önce tanımadığımız insanlara, şahit olmadığımız olaylara ait olduğunu unutmamak gerek. Hayata bakış her okunan yapıtla birlikte değişir, ufuk yavaş yavaş açılmaya başlar. insanı bir anlamda monotonluktan kurtaran yegane sanattır. Çağlar boyunca varlığını devam ettirmesi, yaşadığımız çağın edebiyata ihtiyacı olmadığı önermesini de ortadan kaldırmaktadır. Bugün yerini teknolojinin hem yıkıcı hem yapıcı nesnesi bilgisayarın aldığı, kitaba duyulan ihtiyacın azaldığı söylemleri edebiyatın soluk alıp verişine engel olamıyor. Aslında yozlaşan bir toplum var ve sanatla ilgilenmeyenlerin sayısı artıyor. Ancak içten içe yaşayan ve varlığını devam ettiren bir kitle de var. Bu insanlar öyle ya da böyle edebiyattan zevk almaya devam ediyorlar.
Bütün ilginin lisede okutulan bir ders düzeyinde bırakılması bugün edebiyata alaycı bir şekilde yaklaşan öğrenci kitlesini de doğurmuştur. Yazıktır ki geleceğin cahilleri * cehaletleriyle değil dev bir sanat dalıyla alay etmeyi bilinçsizce seçmektedirler. Bu akışın bir sorumlusu eğitimi batağa saplayanlar bir diğer sorumlusu da o batağın içinden yarım yamalak ve aynı anlayışla yetişmiş bazı edebiyat öğretmenleridir. *
Eğer bugüne dek yaşadıysa bundan sonra da yaşayacaktır edebiyat.
