*insanlara gerektiğinden fazla değer vermeyeceğim.
*bana hakettiğimden az değer verenler için kendimi harap etmeyeceğim.
*sevdiğim kıza kalbimi açacağım ve onu ne kadar sevdiğimi söyleyeceğim.
*kendimi de düşüneceğim,hayatta gereksiz duygusallıklara yer yok.
*kendimle barışık olacak,kusurlarımı kabul edip kendime değer vermeye başlayacağım.
*gerektiğinde hayırsever ve paylaşımcı,gerektiğinde tam bir bencil olacağım.
*insanların duygularımı sömürmesine izin vermeyeceğim.
*boş şeylere üzülmeye son vereceğim.
*kurallara ve sisteme sürekli bağlı kalmayacağım,kendi anarşimi gözler önüne sereceğim.
*içimdeki çocuğu bastırmayacak,aksine onu su yüzüne çıkaracağım.
*insanların benim hakkımda düşündüklerinden çekinmeyeceğim,önemli olan benim kendi hakkımdaki düşüncelerim.
*reddedilmekten korkmayacağım,reddedilsem bile bunu bir bilgenin hayatı kabullenmesi gibi kabulleneceğim ve bu bana olgunluk katacak.
yatmadan önce hep bunları düşünmek ve ertesi gün hiç birini hayata geçirememek...
bu haksızlık!
neden bu kadar güçlü,bu kadar cesur olamıyorum?
neden isteklerimi hayata geçiremiyorum?
belki de bu kadar değişimin yol açacağı sorunlardan korkuyorum.
biliyorum,eğer bu istediklerimi hayata geçirebilirsem çok daha mutlu olacağım.
ama hayata geçiremiyorum
acaba sorun bende mi?
yoksa düşüncelerim fazlasıyla ütopya mı?
bilemiyorum,bilmek de istemiyorum.
aslında böyle de mutluyum diye kendimi kandırıyorum.
kendine bile dürüst olamayan bir korkak!
lanet olsun böyle korkak yaşama diyorum..
ve tanrı dan bunları başarmamı sağlayacak cesareti istiyorum.
birgün bende bütün istediklerime,tutkularıma,arzularıma kavuşacağım.
