Lise son. Yürüyüşteyken bir labrador cinsi siyah köpek gördüm bir sevimli kerata 6 aylık civarı. Sevdim biraz neyse takıldı peşime. 1 sene öncede babamın 9 senedir kurtulmak isteyip de kurtulamadığı canım arkadaşım köpeğim ölmüştü. Apartmanın dibine gittim sesleniyorum
Düzensiz: Babaa babaaaa
Babam: Efendimm!! Anahtarımı unuttun yine yahu.
Düzensiz: Yok baba. Babaaa baksana şuna ne güzel dimi alalım mı bunu valla sen eğit çapkın gibi sorun yaşamazsın söz..
Babam: tamam olur getir yıkayalım baksana ne tatlı çok akıllı bir şeye benziyor.
Düzensiz:valla mı tamam ehehe благодарю татко (burası yalakalık tabii bulgarca rusça konuştuğumda mest oluyor ırkçı pe... Neyse)
Babam: tabii tabii ama sen kendine kalacak yer bul güzel kızım tamam mı?
Düzensiz: O ne demek baba yaa hani kabul etmiştim bu ne şimdi?
Babam: Ben hala istiyorum şimdi senle bu güzel çocuk aynı evde hayvan ne kadar akıllı olsa da psikolojini bozarsın yazık değil mi?
Bu diyalog 4. Kattaki babamla aramızda geçerken son cümlesinde anonslu anonslu kaldığım andır. Bir soru.
