genelde üzülüyorum. hiç bir şey anlamadığı sözleri dinlerken ağlayıp duranlara. beyninin nasıl bir kapana alındığını, ağzından çıkanın nasıl bir saçmalık olduğunu, kendini hiç bir zaman geliştiremeyecek olduğunu düşününce üzülürüm. zaten bangır bangır ezanlar bağırdığından fakirliğinin farkına varamayıp öteki dünyada her şeyi alacağım diye haklarının yenmesini sineye çekenleri görürüm. kendine hayrı olmayan yaşlı bir adama bakıp bunu da çok anlamlı bir işmiş sananlara üzülürüm.
